We hebben de goede gewoonte, iedere maand iets over de veiligheid te
schrijven en over het veilig werken. Maar het blijkt, dat dit eigenlijk
maar een heel beroerde gewoonte is, want daaruit blijkt, dat er op het
gebied van de veiligheid iets niet deugt. We hadden zo het idee, dat we,
als we een poosje over het veilig werken zouden hebben geschreven,
uitgepraat zouden zijn, omdat dan een ieder de gegeven raad zou hebben
opgevolgd en èr dus veilig gewerkt zou worden.
Maar dat is niet waar. Vrijwel iedere dag weer komen er ongevallen
voor, die voorkomen hadden kunnen worden en we zijn nu gaan beseffen,
dat we over het veilig werken zullen moeten blijven schrijven tot „het
bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd". Dat is geen vrolijk voor
uitzicht. Schrijven over de veiligheid is schrijven over ongevallen en
ongevallen zijn nare dingen.
Er gebeuren ongelukken in de fabriek, maar ze gebeuren ook op straat.
Het verkeer wordt hoe langer hoe intensiever. Als ik thuis voor het
raam sta, verwondert het me dikwijls, dat er niet nog meer ongelukken
gebeuren. Telkens hoor ik het heftig remmen van auto's, telkens weer was
er haast een ongeluk gebeurd! Veelal gaat het goed, maar soms is de klap
raak en dan komen de Politie en de Geneeskundige Dienst er aan te pas.
Dan wordt er een politie-agent naar het huisadres van het slachtoffer
gestuurd om te gaan vertellen, dat de vader of de moeder, de zoon of de
dochter in het ziekenhuis ligt. Waarom? Alleen omdat de man op de
fiets, op de brommer of in de auto een paar minuten eerder thuis wilde
zijn dan mogelijk was!
Wanneer die haast om thuis te komen aanwezig is op het tijdstip, dat
vrijwel alle fabrieken en kantoren uitgaan, dan wordt de tocht naar huis
levensgevaarlijk. Soms houd ik mijn hart vast, als ik de werkers uit ons
bedrijf om kwart voor vijf als een pijl uit de boog de poort uit zie
stormen, alsof ze het record op de 100 meter moeten verbeteren. Als ze
die haast de gehele weg naar huis volhouden, stijgt de kans op een
verkeersongeval met honderd percent. Dan vraag ik me wel eens af:
Hebben die mensen nu werkelijk zo'n haast? Is het voor hen werkelijk
belangrijk om vijf minuten vroeger thuis te zijn? En is het waard om
daar de veiligheid op de weg voor op te offeren? Neen, natuurlijk niet!
Als u vijf minuten later thuis komt, staat het eten óók nog niet op tafel.
Laten we dan die vijf minuten vooral in de spitsuren offeren op
het altaar van onze veiligheid!
Zo, dat is de veiligheid „op weg naar en van 't werk". En hoe staat het
met de rest? Is dat verder in orde? „Het trekt er niet op", zeggen onze
Vlaamse broeders, waarmede ze bedoelen, dat het nergens naar lijkt.
Telkens weer moet onze Veiligheidsinspecteur aanwijzingen geven, ver
manen, op fouten wijzen, enz. Leren we het dan nooit? Moeten er dan
per sé ongelukken gebeuren?
Als we die laatste vraag aan iedere werker van de Werf Gusto persoon-
(0) 97
