VERSLAG
VAN DE DAMES-VIERDAAGSE
langs de weg, Nijmegen binnen. Filmcamera's snorden, bloemen werden
aangeboden door vrouwen, verloofden en bekenden! De intocht was
glorieus! Bij dit alles kreeg je het te kwaad als je dacht aan de drie jon
gens, die het buiten hun schuld niet hebben kunnen volbrengen; die de
ergste dag hadden meegemaakt, maar daarna op doktersadvies hadden
moeten stoppen. Na de afmelding en de onderlinge gelukwensen, reikte de
leider de kruisen uit aan de lopers, die voor de eerste maal meeliepen,
de kroontjes aan degenen, die voor de tweede maal de Vierdaagse gelopen
hadden en Nico kreeg no. 3.
In het kosthuis was het helemaal feest! Een speciaal bereide maaltijd (je
zou je vingers mee opeten) en net voor ons vertrek koffie met gebak. Wat
hebben ze ons verwend!
Aan alles komt een einde en ook aan de Vierdaagse (met pijn en gijn) en
we moesten afscheid nemen, wat niet meeviel. Ongeveer half acht trokken
we weg en reden naar Slikkerveer, waar ons een hartelijk welkom was
bereid. De leden van onze vereniging, die niet hadden meegelopen, wacht
ten ons op met de leden van Anchors Away. In het schaftlokaal werden
verschillende speeches afgestoken en bloemen aangeboden namens onze
zusterverenigingen en Personeelsvereniging. Hartelijk dank Sportclub,
Klaverjaclub, Hengelvereniging, Anchors Away en Personeelsvereniging!
Na nog even gezellig bij elkaar te zijn geweest, gingen we moe, maar
voldaan en met de blaren en stijve spieren als souvenirs, naar huis.
B B.
Daar onze mannelijke leden de 55 km moesten lopen en wij maar op de
40 km mochten uitkomen, waren we op ons zelf aangewezen. Te ongeveer
kwart over zes stonden we in de rij om onze startkaarten in ontvangst
te nemen en we startten in de stromende regen. Sokken en schoenen wa
ren al gauw doorweekt, maar gelukkig hadden we beiden een rugtasje
bij ons met spullen voor voetverzorging enz. Toen het tegen 11 uur droog
werd, trokken we de regenjassen uit en waaiden we lekker droog. De
natuur was prachtig! Even voorbij Valburg troffen we onze jongens aan
en gezamenlijk gingen we door de finish. Onze voeten hadden zich uit
stekend gehouden.
De tweede dag was het stralend zomerweer en konden we volop genie
ten. We hielden tijd over op deze dag, waarop we de jongens niet zagen.
Nel had een beetje last van haar knie, maar 's avonds in het kosthuis
kreeg je geen gelegenheid daarover te piekeren. Het medeleven en de
hartelijkheid van het echtpaar, waar we in de kost waren, waren zó, dat
er maar één woord voor is: prima!
(0) 121
