Een sektie wordt opgeladen. De kade in Gent.
typisch Engels plattelandshotel, dat niet slecht maar wel streng was. Na
half negen werd geen avondeten meer geserveerd, zodat wij ervoor
moesten zorgen steeds tien minuten voor half negen de tafel te bereiken.
De volgende ochtend werden we van het hotel naar het „karwei" ge
bracht met een Landrover, waarvan de prestaties op modderige en onge
baande wegen aan het ongelooflijke grensden. De aanbouw van de
„Vlaanderen XI" bleek al aardig te vorderen en het geheel leek meer op
een zuiger dan toen wij hem voor het laatst in België gezien hadden.
Het karwei omvatte het weggraven van grond boven een steenkolen-
laag, die dan niet zoals in Limburg onder de grond, maar in de openlucht
ontgonnen zal worden. De zuiger lag in een gegraven dok, met een
kraanbaan en brugkraan, net als in België. De bagger wordt opgeslagen
op aparte terreinen waar reusachtige dijken zijn opgetrokken om het zand
te kunnen bevatten. Een probleem bij dit projekt was de betrekkelijke
schaarste aan water voor het drijvend houden van de zuiger en het
verpompen van de grond. Hier was geen zee bij de hand, doch uit een
naburige kolenmijn hoopt men zo nodig water uit de mijngangen te
kunnen zuigen. Voor het overige is alles erop gericht met het beschikbare
water zoveel mogelijk te kunnen doen.
Het spoelwater van de baggerstort zal dan ook teruggeleid worden naar
het kunstmatige meer, waar de zuiger gaat werken. Als de open kolen
mijn t.z.t. uitgeput is, zal de oorspronkelijke grond weer op zijn plaats
worden teruggebracht.
Dat er niveauverschillen van enkele meters zullen ontstaan is voor ons
laaglandbewoners een griezelige zaak, maar in de Schotse heuvels kijkt
men op een heuvel en dal meer of minder niet.
Bij de zuiger ontmoetten wij tal van bekenden uit België en Holland.
Hoewel het weer nogal donker was, sloegen wij aan het filmen, waarbij
de I.H.C. bijna een cameraman, of althans die cameraman een baggerlaars
verspeeld had. Het liep echter nog goed af en een krachtige ruk bracht
zelfs de tot aan de rand in de grond gezonken baggerlaars weer in
ons bezit.
's-Middags gingen wij met een Engelse auto op zoek naar de snijkop-
ladder. De Engelse gewoonte om tegen de draad in te rijden, d.w.z. links
van de weg, maakte ook dit tol; een avontuur.
Tegen vijven vonden wij de snijkopladder. Hij stond langs de kant van
de weg geparkeerd en werd klaargemaakt voor de nacht. Filmen was er
niet bij.
De volgende dag trokken wij eerst in optocht naar het karwei om nog
eens rond te neuzen, waarna de speurtocht naar de snijkopladder weer
93
