de menu's zag samenstellen. Op een gedekt blaadje bracht hij des
morgens een kopje melk, een boterham met pindakaas, een aardappel
van de vorige dag en een plukje tabak naar het balkon.
Toen hij kwam vragen of ik een teil water naar buiten wilde brengen,
omdat hij het nodig oordeelde zijn pleegzoon te wassen, besloot ik in
te grijpen.
„Het gebeurt niet", zei ik vastberaden. „Dat beest wordt verkouden.
En bovendien eet een konijn geen tabak en aardappelen, maar brood
en koolblaadjes."
„Maar hij vind het lekker", protesteerde hij.
Ik sprak er over met mijn vrouw, maar die voorspelde dat de mop er
gauw af zou zijn en dat ik dan verder de zorg over de ram op mijn
smalle schouders zou kunnen nemen. En wat dat eten betreft, was ze
van oordeel dat het dier heus niets zou opeten, waar het geen zin in had.
Ze kreeg gelijk. Er kwamen nieuwe en belangrijker dingen in zijn
leventje en de aandacht voor het konijn verslapte. Maar wel bleef hij
met een verbluffend gevoel voor variatie de diners samenstellen.
Met groeiende onrust zag ik in de loop van enkele dagen chocolaadjes,
benen knopen, sigarettenpeukjes en zelfs eenmaal een half flesje Livorno
naar het balkon verdwijnen.
Toen ik me na een week vermande en naar buiten ging om de door
het strenge dieet aangerichte schade op te nemen, kon ik mijn ogen
niet geloven. Want op het stro lag tevreden uitgestrekt de witte ram,
met een omvang, die iedere fantasie tartte.
„Er is een pluimveetentoonstelling in Beverwijk", zei mijn vrouw na
denkend, nadat ze mijn bevindingen had aangehoord.
„Daar moet hij naar toe", vond ik enthousiast en nadat ik toestemming
had gekregen van de eigenaar, schreef ik op een label „ram" met daar
onder naam en adres van de „houder". Nog diezelfde middag brachten
we hem samen achter op de fiets weg. Een week later werd hij in een
slagersmand teruggebracht. Nog groter, nog vadsiger. Maar er was een
bronzen medaille bij en een oorkonde, waarop in krullende letters ge
schreven stond dat RAM, wit, houder met daarachter naam en
adres ingevuld, op de pluimveetentoonstelling te Beverwijk was bekroond
en tevens winnaar was geworden van de bronzen medaille. We zetten
hem plechtig weer in het hok, waar hij terstond begon te knabbelen aan
een Old Mac, die zijn baas hem gul toestak.
Des avonds moest ik de oorkonde, die boven zijn bed hing, voorlezen
tot hij bij de achtste keer met een gelukkige glimlach in slaap viel.
Maar de volgende morgen werd ik voor dag en dauw gewekt door zijn
snerpende vreugdekreten en toen ik naar het balkon snelde om de oor
zaak van zijn uitbundigheid op te sporen, vond ik hem gillend en dan
send voor het hok. De ram lag als steeds tevreden uitgestrekt op het
stro, maar naast hem lagen, half verscholen onder de sprieten, zes
kleine naakte konijntjes
Ik heb hem maar niet verteld hoe bijzonder deze bekroonde „ram"
wel was, uit vrees voor ongepaste afgoderij. C.S.W.V.
82
Vervolg Algemeen Gedeelte op Pagina 83
