begeleid door een pianiste, uit volle borst de Sint Nicolaasliedjes zongen,
kwam de Goedheiligman, vergezeld van zijn zwarte knecht, binnen.
Verschillende kleintjes, die voor in de zaal naar de goochelaar hadden
zitten kijken, gingen naar hun moeder!
Nadat de Sint had plaats genomen verzocht hij de kinderen om nog
wat voor hem te zingen en dat deden ze maar wat graag. Zwarte Piet
ging de zaal eens in en klopte de kinderen hier en daar eens op hun
rug. De kleinsten kregen een hand van hem en enkele rumoerige rakkers
kregen een tik met de roe.
De Sint, die de voorgaande jaren steeds een leuk voorval vertelde over
wat hij zoal met Zwarte Piet meemaakte, stapte daar nu eens van af.
Hij vertelde de kinderen nu, dat ze zo gelukkig waren, leuke en mooie
geschenken kregen en dat ze door de goede zorgen van hun ouders nu
een zorgeloze tijd hadden. Maar in Marokko, zo zei hij, zijn duizenden
kinderen, vluchtelingen, die geen kleren voor de winter hebben, geen
geschenken, geen gezellige feesten, niets van dit alles. Alleen maar bittere
armoede. De Sint vertelde dit op een manier, dat alle kinderen hem
begrepen; ze waren er even stil van. De Sint hoopte, dat de ouders van
de kinderen hier zouden goedvinden, dat de kinderen iets zouden af
staan om de kinderen in Marokko te helpen.
Toen kwam het grote boek. Verschillende kinderen moesten bij de Sint
komen en dan sta je wel even verbaasd zoals sommige kinderen gevatte
antwoorden geven. Ten slotte liet hij al de kleinsten bij zich komen
(dat zijn de kinderen van 4 jaar, maar we geloven, dat ze niet allemaal
dorsten) en die zongen voor hem Sinterklaas-kapoentje. Terwijl de Sint
het podium ontruimde en voor in de zaal plaats nam, speelde de pianiste
en zongen de kinderen, dat het een lieve lust was.
De kinderen werden op chocolademelk getracteerd en toen die op was,
(0) 7