genomen en aanstalten had kunnen maken deze tegen de boeg in
stukken te slaan, nam het jacht reeds de „benen". Maar in plaats van
het schip met open mond na te gapen, holde ze met de fles in de hand
achter de vluchteling aan, dook het ijskoude water in (het was nota
bene half december!en wierp tenslotte de fles alsnog tegen de boeg.
In het Westen is het meestal de hand van een vrouw die het ceremoniële
gebaar maakt. Dat die hand niet altijd krachtig genoeg blijkt om de
fles in stukken uiteen te laten springen, is ook bekend. Onlangs kon
men nog het bericht lezen, dat een Duitse filmactrice was uitgenodigd
voor het dopen van een schip op een werf in Hamburg. Tot driemaal
toe wierp zij de fles in de richting van de boeg, maar alle keren met te
weinig vaart. Hij bleef heel. Nog een poging werd gedaan, maar ook
deze mislukte. De fles kwam voor de vierde maal in ongebroken
toestand terug. Dit keer raakte hij echter een plank van het platvorm
waarop onze geachte actrice en andere» genodigden stonden. De fles
brak en een stukje glas verwondde de hand van de filmdiva. En volgens
de Duitse verslaggever, die het bericht samenstelde, vloeide er tenslotte
nog een derde vocht: tranen van de filmster om het mislukken van de
doopplechtigheid en de bebloede hand.
Dergelijke drama's worden tegenwoordig voorkomen door de fles met
champagne in een soort klem aan de boeg van het schip te bevestigen.
Wordt het draadje, waarmede de klem vastzit verbroken, dan slaat de
fles automatisch tegen de scheepswand kapot. Waarmede het dopen van
schepen ook al weer geautomatiseerd is. Waar blijft de romantiek?
Dat de techniek bij het dopen en tewaterlaten van schepen een rol kan
spelen blijkt ook uit het feit, dat een en ander „op een afstand" kan
geschieden. Enkele jaren geleden werd bij de Werf Gusto een schip
gebouwd voor Venezuela. Men kreeg toen op de werf te Schiedam per
radio een toespraak vanuit het kantoor der rederij in Venezuela te
horen. Vervolgens werd in dat kantoor op een knop gedrukt, waardoor
een radio-fluittoon ontstond, die in ons land werd opgevangen en op de
een of andere geheimzinnige wijze (wij hebben van deze techniek geen
verstand) werd omgezet in kracht. Door die kracht werd een draad
verbroken, sloeg de champagnefles tegen de boeg kapot en ging het
schip te water.
De plechtigheden rond een tewaterlating vormen een heel oude traditie.
Noach offerde een paar ossen alvorens met zijn ark op het alles be
dekkende water te gaan dobberen. Oude IJslandse sagen vertellen
verder van mensenoffers: mannen die daarvoor werden aangewezen, bond
men vast aan de palen waarover het schip naar beneden gleed.
De aard der plechtigheden veranderde in de loop der eeuwen en naar
mate de beschaving groter werd, werd het karakter ook minder
„bloedig". Maar de ceremoniën zijn er alle tijden geweest en ze blijven
er zolang de mens schepen zal blijven bouwen.
In de tegenwoordige doopplechtigheid bevinden zich elementen, die her
inneren aan de religieuze oorsprong van de gebeurtenis. Dit is verklaar
baar, want schepen zijn gemaakt voor het reizen en reizen betekent het
112 (0)