Herfst
Dc rond de propaantank gezaaide, doch te laat opgekomen zonne
bloemen trachten nog zoveel mogelijk van de schrale herfstzonne-
stralen op te vangen en buigen verlangend hun zware hoofden, waarin
de zaden niet meer tot rijpheid zouden komen, naar het oosten; de
richting waar het grote licht van warmte en leven moest opkomen...
Doch de aarde had zich al te ver van de warmtebron afgewend, ge
hoorzamende aan die onverstoorbare macht om de vastgestelde be
wegingscyclus nauwkeurig te volbrengen. De laagvallende stralen gaven
niet meer die wonderlijke groeikracht en de zonnebloemen bogen moe
deloos nog dieper de hoofden. Veldmuizen zagen in de treurende bloe
men nog een laatste kans en klommen langs de broze stengels naar
boven om zich te goed te doen aan de kleffe, natte zaden.
Het gewicht van de kleine muizenlichamen was te veel voor de zwakke
planten; de stengels knakten en de bloemen stortten neer op de mod
derige aarde, prijsgegeven aan het onvermijdelijke proces der ont
binding. Datgene, dat toeslaat zodra de gouden levensdraad wordt door
gesneden; het noodlot van alles wat leeft.
De muizen lagen even verschrikt door elkaar, maar zetten daarna de
gestoorde maaltijd voort om zich voorlopig uit de dodelijke greep van
de honger te ontworstelen.
De bomen hebben voor het nieuwe, zich nu reeds in de kiem aankondi
gende nieuwe leven, hun prachtige bladeren zien verschrompelen en
werden gedwongen ze los te laten, gretig meegesleurd door de na
jaarswind, die ze in alle richtingen verstrooide. Vele van die bladeren
bedekken de aarde rondom de stammen en geven door ontbinding
de stoffen, waaruit hun opvolgers de nodige krachten kunnen putten.
Zodat de eeuwige keten van leven dood leven niet verbroken
zal worden; het ene overgaande in het andere...
De ongecompliceerde mussen zitten op de rand van het hek te kijken
naar het spel van de muizen met de neergebogen zonnebloemen. Ze
schudden rillerig hun doorweekte verenpelsjes en wachten gelaten af
wat het leven hun brengen zal. De hongerige meeuwen worden steeds
strijdlustiger en humeuriger; de honger begint zich ook bij hen merk
baar te maken. En zodra de sirene de mensen ten tweede male maant
tekenpennen en hamers op te nemen, scheren ze rondom de hoofden
van de uit het schaftlokaal stromende mensenmenigte, in de hoop, dat
er brood is overgebleven, dat neergeworpen op de daken of in het
haventje een dankbaar motief is om het recht van de sterkste te
(0) 139
