deel en dat is, dat zij het ijs wel breken, maar niet verwijderen.
Het kapot gebroken ijs blijft dus in de vaargeul achter en dan
duurt het niet zo heel lang of de boel zit weer potdicht gevroren.
Het gevolg hiervan is, dat de ijsbrekers onophoudelijk heen en
weer moeten blijven varen om de vaargeul open te houden.
De Amerikaanse ingenieur F. C. Ehinger heeft daarop nu iets
gevonden. Hij heeft een geheel nieuw soort ijsbreker uitgedacht.
En wel een, die het ijs in stukken zaagt, die stukken dan opzuigt
en daarna verpulvert om ten slotte het ijspoeder ver weg te spui
ten buiten het vaarwater.
Vóór de boeg van de ijsbreker is een dwars-as aangebracht, waar
op 24 cirkelzagen zijn gemonteerd. Deze zagen hebben een dia
meter van plm. 250 cm. Geen kleinigheid dus!
Door de voortstuwingskracht van het schip worden de zagen te
gen het ijs gedrukt, waardoor het ijs in repen wordt gezaagd. Deze
repen worden achter de zagen in stukken gehakt. De ijsbrokken
drijven dan in een ruimte, die onder het voordek is uitgespaard
en worden via een opening in de romp van het schip geschoven.
Daar worden ze verder klein gehakt en ten slotte verpulverd.
Het ijspoeder, dat daardoor ontstaat, wordt nu door middel van
pompen meer dan 100 meter opzij naar de wal weggeblazen.
Het gevolg van deze werkwijze is, dat in de opengebroken vaar
geul geen ijsschotsen achterblijven, waardoor het vaarwater na
tuurlijk veel langer open blijft. De bijgevoegde tekening geeft van
deze wijze van werken een duidelijk beeld.
Het schip is zo geconstrueerd, dat de vorken met de zagen kun
nen worden gedemonteerd en aan boord kunnen worden opgebor
gen. Bovendien kan de holte onder het voordek met platen wor
den dichtgemaakt. Daardoor kan de ijsbreker gedurende de zo
mermaanden als een normale kustvaarder worden gebruikt.
Er schijnt op het ogenblik in Amerika voor dit project veel be
langstelling te bestaan en er zijn plannen het nog dit jaar te laten
uitvoeren.
70 (0)
