Nationale
Reclasserings-
DagC=
FERME JONGENS,
STOERE KNAPEN,
FOEI HOE SUFFEND STAAT GIJ DAAR!
Foei, hoe suffend zit gij daar, zouden we kunnen zeggen en
daarbij denken aan allen die na het plegen van enigerlei
strafbaar feit in een van onze Nederlandse gevangenissen
terecht kwamen. Wel wordt hun in werkelijkheid weinig
tijd overgelaten om te suffen, maar ik denk hierbij meer
aan het feit dat de bewoners van de gevangenissen afge
sloten zijn van het normale maatschappelijke leven buiten
hun muren. Ze horen er natuurlijk wel over omdat ze kran
ten lezen en van tijd tot tijd bezoek krijgen, maar ze heb
ben er geen invloed op, ze staan er buiten. Ze suffen.
„Juist goed", zegt U misschien? De man die dat bepaalde
feit pleegde moet maar flink lang worden opgesloten, moet
misschien maar voorgoed uit onze maatschappij blijven? Het
is de vraag of dat helpt. We vormen ons een mening over
het lot dat deze of gene misdrijfpleger beschoren moet zijn,
speciaal in die periode waarin uitvoerige verslagen in de
kranten verschijnen van de voorgeschiedenis, de achter
grond en de oorzaak van een bepaald misdrijf en daarnaast
van de toekomstverwachtingen die men van de bedrijver
heeft. In zulke perioden denkt men af en toe aan de gevan
genissen.
Aan de Noordsingel
Natuurlijk komt men ook in aanraking met het begrip ge
vangenis als men er via het bioscoopscherm een bezoek
brengt. Dan blijft het meestal ver buiten onze werkelijke
horizon, het zijn belevenissen en vaak héérlijk-spannende
en geromantiseerde avonturen. Voor een paar uurtjes. We
zien onszelf daar niet terechtkomen en denken beslist ook
niet eventjes aan diegenen die voor korte of lange tijd aan
de Noordsingel in Rotterdam, de Amstelveenseweg in Am
sterdam, de koepel in Haarlem of in een van de andere ge
vangenissen in Nederland verblijven. Behalve door een klei
ne groep van mensen, hun familie en hun celbezoeker,
wordt er door weinig mensen buiten de gevangenis nog ge
dacht aan de gestrafte als het vonnis eenmaal gevallen en
onherroepelijk is geworden. Voor de krant levert hij geen
nieuws meer op, tenzij hij kans ziet een nieuw strafbaar
feit te plegen, maar U weet zelf uit Uw krant dat dit slechts
bij uitzondering gebeurt!
De ontslagdatum...
Voor iedere gevangene in Nederland, die geen levenslange
straf opliep, is er een datum waar hij naar uitkijkt: de ont
slagdatum. Hij leeft ernaartoe, soms met grote spanning,
soms met angst voor de ontvangst die hem wacht. Kritisch
ten aanzien van eigen vermogen zich straks aan te passen.
Soms is hij enige jaren uit de maatschappij weggeweest en
U, die gedurende die jaren alles van dichtbij heeft kunnen
meemaken, kunt zich bijna niet voorstellen hoe snel onze
maatschappij verandert en wat dat betekent als je je er op
nieuw in moet vestigen en bezorgd bent dat iedereen op je
voorhoofd ziet staan dat je uit de gevangenis komt. Op dat
moment krijgen we allemaal met hem te maken.
...En daarna
Wij vormen namelijk die maatschappij waar hij in terug
moet. Wil hij zich weer leren aanpassen aan die eisen er
van, wil hij zich re-classeren, dan heeft hij onze hulp nodig.
Die kan bestaan uit een baan in Uw bedrijf, een vriendelijk
woord tegen een nieuwe collega, het schenken van vertrou
wen, het geven van een kans in de ruimste zin van het
woord. De reclassering wil hem behulpzaam zijn bij zijn te
rugkeer maar kan alleen werkelijk slagen met Uw hulp,
met Uw bereidheid de man weer te accepteren op zijn nieu
we plaats in onze maatschappij. En ook: met een financiële
bijdrage op de dag van de collecte voor het werk van de
reclassering. Dan kunnen we aansluiten op onze titel en
zeggen: Kom dan jongens, en vaar mee!
Cath. Harders
Rocl«»r)n<
72 (0)
