KLEINE GESCHENKEN
ONDERHOUDEN DE
VRIENDSCHAP
"f X
Geloof mij, met geschenken wint
men mensen en Goden voor zich.
(Ovidius)
Wanneer onze agent in Portugal
ons vertelt, dat de liefste wens
van een belangrijke klant van
hem is het bezitten van twee
rode kanaries, dan schrikken wij
maar heel even.
Als het maar een beetje kan,
dan zal zo'n wens vervuld moe
ten worden.
Het heeft echter heel wat voe
ten in aarde gehad voordat de
twee vogeltjes veilig en wel in
Portugal waren.
Het eerste probleem: hoe komen
we aan twee mooie, rode kana
ries, was niet zo groot.
Met het telefoonboek in de hand
belden wij een stel pietenboeren
op en vroegen, of ze die dingen
konden leveren en wat ze moesten
kosten.
Een handelaar in Scheveningen
kon ons een mooi paartje leveren
voor 50,waarbij hij dan nog
een transportkooitje cadeau gaf.
Wij hebben de vogeltjes even
apart laten zetten; eerst moesten
we weten hoe we ze in Portugal
konden krijgen. Terwijl we daar
uitvoerig over zaten te piekeren
kwam de heer Vermaat bij ons
langs.
Hij vertelde dat-ie de volgende
week naar Lissabon zou gaan om
vandaar uit de zuiger "Goa"
naar Mozambique te brengen.
De heer Vermaat werd onmid
dellijk in een makkelijke stoel
16
gezet, kreeg een kop koffie en
een goeie sigaar. Toen hij zich
helemaal op zijn gemak voelde,
vroegen wij hem of hij een klein
pakje voor ons wilde meenemen.
Dat wilde hij wel. Wij hebben
hem toen meteen maar gezegd
dat er in het pakje twee kana
ries zouden zitten.
Zijn eerste reaktie was: "Goed,
als ik maar geen last met de
douane krijg".
Dat zou wel niet moeilijk zijn,
zo dachten wij. De Portugese
legatie werd gebeld, daar vertel
de men ons, dat de kanaries ge
keurd moesten worden door een
dierenarts, die zou dan twee ge
zondheidsverklaringen afgeven.
Met deze gezondheidsverklarin
gen gingen we naar de Veeart-
senijkundige Dienst, die ze met
een paar mooie stempels ver
sierde. Het Ministerie van Bin
nenlandse Zaken verklaarde
weer met een paar stempels dat
de vorige stempels echt waren,
waarna de Portugese legatie weer
met een mooi rood stempel de
formulieren legaliseerde. Zo, dat
was in orde. Toen vroegen wij
aan de heer Vermaat wanneer
wij hem de kanaries konden be
zorgen. Tot onze schrik bleek
zijn reis geruime tijd uitgesteld
te zijn. De vogelhandelaar was
gelukkig bereid de vogeltjes zo
lang in pension te houden.
Maar vlak voordat de diertjes op
reis moesten, kregen wij het be
richt dat het mannetje aan een
hartverlamming was overleden!
We konden net op tijd het popje
van een nieuwe echtgenoot voor
zien en de heer Vermaat kon
met zijn vreemde bagage in het
vliegtuig stappen.
We keken elkaar opgelucht aan
toen we drie dagen later een
briefkaart ontvingen met de me
dedeling, dat onze goede klant
zijn liefste wens in vervulling
had zien gaan. Onze opdracht
was vervuld.
Tenminste, dat dachten wij!
Maar weer twee dagen later kre
gen wij een brief waarin gevraagd
werd, of het raskanaries waren
en van welk soort; in welke
maand de twee diertjes bij elkaar
gebracht konden worden en wat
de betekenis was van de letter
tjes 506-16-62 en 29234-93-62
NB, die op een loodje staan, dat
aan de pootjes bevestigd is.
Nu zitten we omhoog. We weten
niets van kanariefokken af!
Onze vogelhandelaar begon op
onze vragen uitleg te geven van
de verervingswetten van Mendel.
Hij begon ons te vertellen, dat
deze twee rode kanaries beslist
geen man en vrouw mochten
worden, maar dat voor elk weer
een andere kanarie uitgezocht
moest worden om een sterk ras
te verkrijgen.
Hoe moeten we dit nu allemaal
aaan vertellen
-
S£L
OAs
OND
OORftp^p
t /TZN 'S/Sfe/é Jc
'te..
Tm.
V'
NP tu/V
BOC/L - U,b<M - Vc-r iï '/-.is 3mbv'".ï.Uï<. do
du
/a.//
