DRIE JUBILEA
HET VERHAAL VAN EEN ZEE-HOND
De garantie-machinist, de heer P. Wessels, heeft vele zeeën
bevaren en in zijn lange loopbaan heel wat meegemaakt.
Hij zond ons het onderstaande verhaal, dat ons tot boven
staande titel inspireerde.
Ter afwisseling zouden we een reis maken van La Plata via
San Lorenzo - Valparaiso - Cabo Blanco - Organos terug
naar Buenos Aires. Juist vóór het vertrek tippelde er een
hond aan boord, een soort foxterrier; wit met een zwart
gevlekt oog. Iedereen aan boord zei (in het Spaans): "Dat
is Bobbie."
Het beest wist tot mijn verwondering overal aan boord de
weg en tegen etenstijd ging hij vlak voor de deur van de
kombuis zitten om zijn portie af te wachten. Als je tegen
Bobbie sprak, ging hij prompt op zijn achterpoten zitten
en bewoog zijn voorpootjes al vragend op en neer. Voor de
rest was hij de hele dag aan dek te vinden, waar hij de
pompman gezelschap hield, 's Nachts sliep Bobbie ook in
de hut van de pompman.
Zo maakte Bobbie deze reis van veertig dagen mee. In
Peru is hij zelfs met ons meegeweest op een autotocht
dwars door de woestijn naar de grens van Equador. Daar
mocht Bobbie echter de grens niet over, met als gevolg, dat
wij uit sympathie voor hem ook de grens maar niet ge
passeerd zijn.
Terug in Buenos Aires verdween Bobbie spoorloos, maar
toen ik vijf maanden later met een andere tanker in deze
stad arriveerde, zag ik tot mijn verbazing Bobbie weer aan
boord stappen! Ditmaal was het slechts voor een kort
reisje; hij ging mee tot Rosario. Hij was de eerste, die bij
aankomst aldaar de wal opging en 'm smeerde naar
een tankschip van dezelfde maatschappij, dat daar toe
vallig lag.
Onze derde werktuigkundige vertelde mij, dat Bobbie al
acht jaar geleden als pup aan boord was gekomen. Het
diertje vergist zich nooit in een schip van "zijn" maat
schappij en is altijd in de een of andere buitenlandse haven
op tijd aan boord. Ieder lid van de bemanning van de
schepen van de maatschappij kent Bobbie en beschouwt
hem als een deel van de inventaris en iedereen is vriendelijk
voor hem.
Tankers van andere buitenlandse maatschappijen laat hij
links liggen; hij vaart alleen met "zijn" maatschappij, het
geen vermoedelijk te verklaren is door het feit, dat hij
alleen Spaans verstaat.
En zo zwerft Bobbie door geheel Noord- en Zuid-Amerika,
van het ene schip naar het andere, maar altijd een schip van
"zijn" maatschappij. Denkelijk zal hij dan ook wel op zee
zijn einde vinden.
P. Wessels
Op 16 januari 1963 werden, in verband met hun zilveren
dienstjubileum, de heren P. Brouwer, P. M. Meijer en M.
Pluijmers door de Directie ontvangen. De jubilarissen
werden toegesproken door de heer Ir. A. Smulders, die er
op wees, dat de wereldnaam, die de Werf Gusto zich in
de loop der jaren verworven heeft, voor een groot deel te
danken is aan een vaste groep medewerkers, waar de
Directie op kan steunen.
De jubilarissen van vandaag behoren tot deze groep mede
werkers. Als dank voor hun trouw aan de onderneming
reikte spreker aan de jubilarissen het zilveren Gusto-insigne
uit en overhandigde aan elk van hen een gouden horloge
en een geschenk onder enveloppe.
Namens de Nederlandse Maatschappij voor Nijverheid en
Handel overhandigde spreker aan de jubilarissen het ver
erend getuigschrift van deze Maatschappij met de daarbij
behorende zilveren legpenning.
De echtgenoten van de jubilarissen ontvingen uit handen
van de heer Smulders een doos bonbons.
De bijeenkomst werd besloten met een samenzijn onder
het genot van een kopje koffie en met een bezoek aan de
modellenzaal.
(0) 9
