MET OF ZONDER MOL
VOOR OE BALLEN - HET
WORDT EEN MOOIE FILM
De muziek valt stil.
Verontwaardigd komt een man
overeind van zijn stoel: "jij zegt
tamtarata, maar er staat cara-
cas".
"Tamtamtamtam", meent een
ander.
De dirigent heeft echter het laat
ste woord. "Er moet een mol
voor die ballen staan", zegt hij
vol overtuiging. En zo zal het
wel zijn, want iedereen neemt
zijn instrument weer op en speelt
tevreden verder.
Dit ingewikkelde gezelschapspel
werd dezer dagen opgevoerd in
filmstudio Bob Kommer, Den
Haag. Medespelers: de combo
van componist-dirigent Ruud
Bos en de technici van Studio
Kommer.
Inzet: de muziek voor de Hol
land Cranes-film over de Nes-
tumkraan. Op deze dag zou de
muziek "in de film", die tot
zover klaar was, worden ge
bracht. Het heeft ongeveer de
hele dag geduurd, maar toen
was ook iedereen voldaan.
Lekker gluren
Bij aankomst werden de musici
met hun instrumenten onverwijld
De leek heeft er alleen uit kun
nen begrijpen dat met "brand
hout" de marimba wordt be
doeld, die inderdaad van hout is.
De wijzers van de instrumenten
in de geluidscabine schieten uit
en in, iedereen gaat steeds inge
wikkelder doen. Juist wanneer
we gaan denken dat het wel tot
volgende week zal duren blijkt
het klaar te zijn. Dat wil zeggen:
nu kan de muziek gespeeld wor
den met het geprojecteerde beeld
erbij. Dan pas zal blijken of de
componist geslaagd is in het uit
voeren van zijn opdracht: de
film niet zo maar van een mu
ziekje voorzien, maar muziek
componeren die de film werkelijk
begeleidt. Ruud Bos en zijn klein
musicerend gezelschap zijn daar
in bepaald geslaagd. De twintig
minuten durende film over de
Nestum-kraan heeft muziek ge
kregen, die het beeld een maxi
mum aan uitdrukking geeft.
Het zwoegen en het vertwijfeld
uitroepen van al die gekke kre
ten zijn niet tevergeefs geweest.
Onze filmotheek zal straks ver
rijkt zijn met een goede reclame
film over een indrukwekkend
stuk kranenbouwwerk.
opgesloten in een zwaar geïso
leerd vertrek, alsof zij aan een
heel lelijke ziekte leden. Door
een ruitje mochten wij hen be
gluren. Daarbij viel waar te ne
men, hoe zij met wanhopige arm
gebaren hun opstelling zochten
en verdere voorbereidingen trof
fen. Eindelijk zat iedereen op de
juiste afstand van iedereen, met
vlak voor zijn gezicht een micro
foon, die was opgesteld in de
aanvalshouding van een ratel
slang. In de geluidscabine gingen
nu alle kleppen open. Je kon nu
niet alleen door het ruitje kijken,
maar ook nog horen wat de uit
voerende musici aan het doen
waren. Het was boeiend genoeg.
Deel voor deel werd de muziek
nog eens doorgenomen, voordat
het filmbeeld er aan te pas
kwam.
Met waarlijk sprankelende dia
logen werd dit moeizame werk
van tijd tot tijd onderbroken,
ongeveer op de volgende manier.
Opeens laat een trombonist zijn
toestel zakken.
"Skit", zegt hij misprijzend.
"Het brandhout staat ook veel
te hard", mort een ander.
"Fes, es-es", hitst de leider en
tsjoep, daar spelen ze alweer.
WAAROM MAAKT I.H.C. FILMS?
24
onze werven er
a. Om in andere landen te kunnen tonen hoe
uitzien en hoe onze produkten werken.
b. Om een toekomstige klant te kunnen laten zien, hoe zijn
nieuwe vaartuig er uit zou kunnen zien.
c. Om iets te bewaren van een mooi schip, dat na de overdracht
ergens ver weg in de wereld gaat werken.
IMMERS
a. Een toekomstige klant loopt óns niet achterna, wij moeten
vaak achter hèm aan!
b. Als je b.v. een stofzuiger maakt kun je er altijd wel een écht
laten zien. Met een sleepzuiger is dat iets anders.
c. Misschien zien we dat schip nóóit weer!
