"Dan bel ik Nico op en die zorgt voor een nieuwe kist"
Twaalf drie-tons topkranen, voor het transport netjes uit
elkaar gehaald, kun je in honderdtwintig kisten stoppen.
Die kisten zet je op een schip en de kapitein van dat schip
is dan wel zo vriendelijk, het hele zaakje op de kade van
Basra in Irak te zetten. Daarmee is de opdracht uitgevoerd.
Toch is het wel duidelijk, dat hiermee geen punt achter
het verhaal kan worden gezet. De klant in Basra wil graag
iemand van ons erbij hebben, wanneer al dat stukgoed uit
die kisten wordt samengevoegd tot de kranen, die hij heeft
besteld. Dat kan gebeuren. Vennoot Conrad-Stork, die de
twaalf kranen voor Basra bouwde (en later nog vier) zond
haar buitenmonteur M. P. Nijenhuis uit naar deze bloeiende
havenstad.
„Hoe dat nu allemaal ging, met die honderdtwintig kisten
waaruit twaalf kranen moesten worden getoverd" was
dezer dagen de vraag aan de heer Nijenhuis, toen hij terug
was uit Basra en op het punt stond, er weer heen te gaan.
Hij zei, dat het allemaal heel gewoon was gegaan.
Maar wat is „gewoon" voor een buitenmonteur, die altijd
weer overal ter wereld als een kat in een vreemd pakhuis
wordt gezet en die, evenals die spreekwoordelijke kat, ze
ven levens heeft?
Het begon er al mee dat een van de schepen, die een deel
van de kranenzending aan boord had, in het Kanaal in
brand raakte na een aanvaring. De heer Nijenhuis heeft
er overigens niet veel pijn aan gehad. De kraankisten ble
ken te zijn gered en met enige vertraging kwamen zij in on
geschonden staat op de kade van Basra terecht.
Zo kon het opbouwen van de kranen beginnen.
„Hoe weet je nu waar je moet beginnen en waar je moet
eindigen?"
Tja, als de heer Nijenhuis dat niet wist had men hem er
niet heen behoeven te sturen. Hij wist het dan ook en met
de gewaardeerde hulp van ruim dertig Irakese medewer
kers begon hij welgemoed aan het karwei. Eerst de wiel-
bakken, dan wat erboven moest komen, enzovoort.
Wat er gebeurt als de boel eens niet klopt?
Dat wil ook wel eens voorkomen. Er kan een kist over
boord geslagen zijn of op een andere manier „onder de
buik van het paard" zijn geraakt.
„Dan", zegt de heer Nijenhuis, „bel ik mijn broer Nico op.
Die werkt ook bij Conrad-Stork. En dan zeg ik: Nico, kist
nummer 40 is er niet. Nico weet in zo'n geval precies wat
er in gezeten heeft en hij zorgt ervoor, dat ik een nieuwe
kist krijg".
Het werken met de Irakese helpers?
„Fijne jongens", zegt de heer Nijenhuis. Een enkel voor
beeld. Op een schijnbaar kwade dag gleed zijn ring zó de
Schatt-el-Arabrivier in, waaraan de haven van Basra ligt.
Die rivier is twaalf tot veertien meter diep.
„Niks aan doen", zeiden de jongens, „wacht maar even".
„Ja, allicht, wat zou je er dan wèl aan willen doen?" dacht
de ongelukkige verliezer bij zichzelf.
Wat de jongens eraan wilden doen bleek een poosje later,
toen het laag tij was geworden in de rivier.
Toen doken een stuk of wat van hen het water in en na
een paar keer duiken hadden zij de ring gevonden op de
grauwe bodem van de rivier.
Intussen is de heer Nijenhuis teruggekeerd naar Basra om
de laatste hand te leggen aan het werk met de kranen. Met
zijn vakkennis vertegenwoordigt hij er alle medewerkers uit
onze kring, die gewerkt hebben aan de verkoop, het ont
werpen en de bouw van deze kranen. Zo worden de vrien
den die hij er maakt, ook onze vrienden.
Een mooi vak, het werk van de buitenmonteur.
Wat is "gewoon?"
En ais het niet klopt?
Duiker
Alweer terug
1 Bij een vorige reis - naar Madras in India - vond de heer Nijenhuis geen kraan of bok
om hem te helpen bij de montage van een 50-tons topkraan. Op de foto is te zien, hoe
het probleem werd opgelost: met twee dertig meter hoge masten en een dwarsbalk. Maar
wel kostte het vijf uur werk om de giek met handlieren op tien meter hoogte te krijgen
2 Eveneens in Madras werd de heer Nijenhuis dit hutje op de hei toegewezen als woonhuis.
Hij zat er helemaal alleen in. Met behulp van een vergrootglas kan de aandachtige kijker
hem waarnemen, staande op het balkon. Leuk? Nee. "Toen meneer Rauwenhoff weer eens
langs kwam heb ik hem gevraagd of hij niet iets anders voor mij wist, een pension met
gewone mensen er in of zoiets," zegt de heer Nijenhuis.
