van vertrek; om 6 uur was het ankerop en gin
gen we varende op twee motoren met 200
omw/min op Madeira af. In 48 uur waren we er.
In de motorkamer liep alles prima en was het
vertrouwen onder het bedienend personeel ten
aanzien van de 9-cylinder Smit-Bolnes motoren
tot 100% opgelopen.
Zelf moest ik natuurlijk ook nog wat aan de
bemanning wennen, die bestond uit blanken en
zwarten, maar dat lukte nogal zeer snel.
Persoonlijk vind ik de kok altijd wel een be
langrijk persoon; hij was van het zwarte ras en
verstond zijn vak meesterlijk en sprak zelfs
Engels. Ik vroeg hem eens, "zeg kok, hoe vond
je Lissabon?" "Zeer mooi mister, een beetje
koud, maar een ding heb ik gezien, wat ik nog
nooit gezien heb". "En wat was dat kok?"
vroeg ik hem. "Now Mister, I have seen a
donkey and that animal was smoking".1) "What
it was smoking"? I ask him. He says "I don't
know but it was smoking out of his nose".2)
Toen begreep ik hem, hij had bij een lage tem
peratuur de adem van dit beest voor rook aan
gezien. Dit komt in het land Mazambique na
tuurlijk nooit voor, want daar is het altijd zo'n
30°C of nog warmer. Het eten aan boord was
voor de Hollandse maag niet aan te bevelen;
het was vis en nogeens vis en veel palmolie en
aangezien palmolie het inwendige van een mens
goed smeert, hebben we als technici nog de
gedachte geopperd om op een zekere gelegen
heid koelwater te zetten, omdat deze ruimte
doorlopend bezet was. Maar men went op den
duur aan alles.
In Madeira was ook nog tijd over, om dit zon
nig eiland nader te bekijken, waar we dan ook
gretig gebruik van hebben gemaakt. Het was er
verrukkelijk warm en prettig zitten op de vele
terrasjes. Ook de bustochtjes, meer de bergen
in, met een prachtig panoramisch uitzicht over
het eiland, zijn om nooit te vergeten.
Na 48 uur oponthoud voor de nodige werk
zaamheden, bunkeren en bevoorraden, werden
de trossen weer losgegooid en gingen we op St
Vincent, Kaap Verdische eilanden af, welke
reis 5 dagen in beslag nam, onder gedeeltelijk
goede en slechte weersomstandigheden, maar
het hart van het schip klopte weer 5 dagen
onafgebroken zonder enige verkeerde tik er
tussendoor; Smit-Bolnes stampte rustig door
alsof er niets aan de hand was. En zo voeren
we dan na 5 volle dagen draaien onder slechte
weersomstandigheden St Vincent binnen.
Op deze eilandengroep werden weer de nodige
routine werkzaamheden verricht, gebunkerd
enz. We bleven 4 dagen binnen liggen, om beter
weer af te wachten. Er was verder niet veel te
beleven, gezien deze eilanden hoofdzakelijk uit
rots zonder groen bestaan. De bevolking leeft
grotendeels in armoede. Oude kleren van een
zeeman worden met dank aanvaard door op
de kade lopende en bedelende jochies. Ook de
kok weten ze te vinden en deze man heeft
menig conservenblik gevuld met een warme
hap. Uiteindelijk waren we allen blij, toen we
weer ankerop gingen en onze steven wenden
naar Louanda in de Portugese provincie An
gola. Dit werd de grote oversteek van 12 dagen
varen en het werden onvergetelijke dagen van
mooi, warm en zonnig weer. Het idee voor de
bemanning, dat ze dichter bij huis kwamen,
werkte stimulerend. Het contact met elkaar
werd beter, doordat meer aan dek vertoefd
kon worden en ook het contact met de navi
gators en Captain werd inniger. Deze laatsten
waren ook vol lof over de hoofdmotoren, die
zo keurig aan de hun opgelegde bevelen vol
deden; aan elk gewenst toerental kon worden
voldaan en vooral het manoeuvreren in de
havens vonden zij prachtig doordat zo snel ge
reageerd kon worden.
De Captain was een man van weinig woorden,
maar hij zag zoveel te meer. Ik herinner mij,
dat hij nooit meer zei: "and chief how it is
going in the engineroom?"3) Ook kon hij wel
eens een half uurtje op het bovenste rooster
hangen, om dat "armen en benen spul" in de
motorkamer gade te slaan.
De le stuurman was van een ander slag; hij
was meer de deftige Portugees, had ook zijn
eigen eetgerei meegebracht, wat blijkbaar moe
ders voorschrift was. Van plastic borden, zo
vertelde hij, kon hij niet eten, maar hij deed
dit wel als het slecht weer was, omdat hij zich
dan niet lekker voelde en niet veel eetlust had.
De 2de stuurman was meer een type van de
klasse humorist, maar niettegenstaande dat, was
hij een meester in het schieten van sterren, om
de juiste plaatsbepaling op zee van het schip
vast te leggen.
Zonnig Madeira
54 Ik zag een ezel roken.
2) Ik weet niet wat hij rookte, maar hij deed het
door zijn neus.
3) Hoe gaat het in de machinekamer?
