bekeken
M
I*
Werkers van de Werf Gusto! Van Het Zes
kant, ons personeelsorgaan, is een bepaald ge
deelte voor ons gereserveerd en dat wordt dan
ook iedere maand met een bepaalde kopij ge
vuld. Nu wil ik daar met Uw alle medewer
king wat meer gebruik van gaan maken door-
maandelijks één kant van Het Zeskant (één
bladzijde) te gebruiken om een bepaald onder
werp van twee kanten te bezien, te belichten
als het ware. En dan wel op deze manier: Eerst
laat ik de gedachte weergeven van de opper
vlakkige, van de man die alles direct weet,
voor alles de juiste oplossing weet, kortom:
van de man aan de kant, volgens het spreek
woord „de beste stuurlui staan aan wal (kant)".
Dus van iemand, die dikwijls zonder op de
hoogte te zijn van alle feiten direct klaar staat
met woorden als: waardeloos, waterverf, con
servatief, achterlijk enz. En als die man er dan
het zijne van heeft gezegd komt de andere kant
aan de beurt: de man die alles eerder van de
zonnige kant bekijkt, dus iemand, die wat voor
zichtiger klaar staat met zijn oordeel en liever
eerst eens informeert naar de achtergronden
van het een en ander, alvorens met een ver
nietigend oordeel klaar te staan. Want je moet
er maar eens op letten dat personen, die door
studie en ervaring wat meer weten, veel be
dachtzamer zijn met het kenbaar maken van
hun mening over bepaalde onderwerpen.
Het is dus de bedoeling om een fictief geval
eventueel in droomtoestand te benaderen van
twee kanten: negatief en positief, afbrekend en
opbouwend, in mineur of in majeur, schoor
voetend of spontaan. Die zullen we tegen el
kaar afwegen en wat er uit over zal blijven:
geen twee kanten, maar één kant: die van de
goede wil.
ik zal voorlopig zelf mijn onderwerpen bepa
len. Gaarne wil ik, via de Redactie van Het
Zeskant, van U vernemen, wat Uw reactie is.
En wat de medewerking betreft had ik gedacht
aan het volgende.
Als je jaren tussen elkaar je werk verricht hoor
je zoveel vertellen. Van gevallen, meegemaakt
op de montage, in de nacht, in de vakantie,
thuis, kortom al die verhalen, die beginnen
met: „Moet je eens horen, zeg. Ik heb me rot
gelachen!" En dan krijg je het een of andere
sterke verhaal te horen, waarbij je als het
goed gebracht wordt de tranen van het la
chen in je ogen schieten. Laat je nu eens ver
leiden en schrijf eens zo'n verhaaltje op papier
en bezorg het bij de Redactie. Kom er mee
voor de dag. Wie de schrijver is, weet alleen de
Redacteur; onder het stukje zet je maar iets,
dat van toepassing is, b.v. „Oorbijter" of „Dak
dalver". En nu het geval van twee kanten beke
ken: het Jubileum-geschenk van Gusto.
„Zeg, heb je dat stuk schroot al zien staan voor
't kantoor? Wat dat nou voor mot stellen? Rot
stukken afval, hier en daar aan elkaar gelast.
Die kleine jongen van mij, die doet 't nog be
ter. En wie weet wat dat klussie nog kost. Die
kunstenaars van tegenwoordig: je laat je haar
groeien, 'n slobbertrui, je praat wat over ab
stracte kunst en laat de mensen maar raaien
wat je gemaakt hebt. En dan zijn er nog van
die gekken, die zich artistiekerig voelen en er
nog 'n voorstelling in zien.
Nee, als je 't mij vraagt, een waardeloos ding,
waar die jubileumcommissie behoorlijk mee be
lazerd is. Hadden ze die poen maar aan ons
gegeven, wat zeg jij er van?" „Je hebt gelijk joh,
ze laten je overal maar buiten en je ziet 't:
knudde, 'n waardeloos geval".
Ja, dat monument! Ik geloof niet, dat je er wat
in moet gaan zoeken. Het is iets van deze tijd.
Al met al vind ik het wel een verbetering.
Vroeger was 't een rommelig terrein met roest
en nog eens roest. En nu een prachtig aange
legd gazon, dat er zó mooi bijstaat om er zo
een paar vierkante meter van naar je eigen
tuintje te brengen. Die struiken en bloemen
zijn, als ze in volle bloei staan, iedere dag weer
'n aanleiding om er met plezier naar te kijken.
En als 't zonnetje schijnt en de fontein zijn
stralen water in de schalen laat kletteren, dan
moet ik zeggen, dat 't goed gezien is om dit ge
schenk in deze vorm te kiezen.
Nu het geheel bezonken is, gaat er van het
monument iets uit als we er 's morgens en in
de loop van de dag eens langs lopen. Dan valt
ons, met de gedachten in deze drukke, jach
tige maatschappij, ook nog eens iets van de na
tuur op en dat doet ons vanzelf denken aan
de mooie dingen in het leven!
Tot de volgende keer. De Kantelaar.
92 (0)
