Nationale Reclasseringsdag 1965
De orde van de dag
foto niet zichtbaar) later ondermeer gebruikt
als grondstof voor de cementfabricage. Een an
der bijprodukt is het hoogovengas, dat door
stijgleidingen boven de oven stroomt en na rei
niging, o.m. door de stofzak op de voorgrond,
dient voor verhittingsdoeleinden van eigen in
stallaties en die van de provinciale elektriciteits
centrale. Het gas wordt o.m. gebruikt voor het
verwarmen van de windverhitters, de vier to
rens rechts naast de oven. Hete lucht uit de
windverhitters wordt in de hoogoven geblazen.
Samen met de kooks zorgt deze lucht voor de
noodzakelijke warmte.
De bouwkosten van deze nieuwe oven zullen
ruim 100 miljoen bedragen.
Laten we met de deur in huis vallen: het gaat
over de nationale reclasseringsdag. Weer één
van die eeuwige collectes.
Het is echter niet in de eerste plaats de bedoe
ling van dit artikel om u over te halen voor
deze keer toch maar weer iets te geven. Veeleer
om te peilen wat het reclasseringswerk in het
Nederlandse volksleven betekent. Het gaat, zo
als ieder weet, over die mensen die zich jegens
de gemeenschap misdragen hebben en daarover
door de strafrechter tot de orde zijn geroepen.
Tot de orde. Wie tot de orde geroepen wordt,
behoort er dus toe. De vraag van vandaag is:
horen zij bij ons, of hebben we met hen afge
daan?
Er bestaat ten opzichte van veroordeelden en
gestraften een oeroud, diepgeworteld vooroor
deel: „Wie eens steelt is altijd een dief". Zo
een hoort er niet meer bij, men blijft hem na
wijzen als een voorgoed getekende. Allan Paton
gaf zijn boek „De ijzeren wet" het veelzeggend
motto mee: „Er staat vijf jaar op, maar in feite
is het levenslang". Vijf jaar, twee jaar, zes
maanden krijgt hij van de rechter, de rest van
de publieke opinie.
Dit vooroordeel vindt zijn oorsprong in de il
lusie der algemene deugdzaamheid, die de fat
soenlijke samenleving tot elke prijs moest hand
haven. Met wie dat niet goed deed, wilde men
„niet meer te maken hebben". Het waren
schurken, die „ze" voorgoed onschadelijk moes
ten maken, of zielepoten; voor die laatsten
stopt men dan een bedragje in de collectebus,
om een stuk onbehagen af te kopen; verder
haalt men de schouders op over de lieden die
tijd en moeite besteden aan een hopeloze zaak,
en gaat men over tot de orde van de dag, de
orde, waar die anderen buiten blijven.
Werkt de reclassering voor een hopeloze zaak?
Is zij een club van halfzachte idealisten, die
geloven in de braafheid van ieder mens en de
veroordeelde alleen maar zien als het slacht
offer van de omstandigheden, die met een
preekje weer op het rechte pad komt?
HO 4 tijdens een aftap. De stroomwijzer is nog zichtbaar midden
onder, terwijl hij in de mengwagen stroomt
