ER MOEST EEN BOOT AFLOPEN....
Donderdag 16 januari ging van de werf van Smit Kinderdijk de
sleephopperzuiger Antwerpen V te water. Om half elf kwamen
we met de hele school op de werf aan. We moesten nog een hele
tijd wachten totdat het water hoog genoeg was, want het water
moet eerst stilstaan voordat de boot te water kan gaan. 2
Intussen vermaakten we ons best, we klommen op balken en
stellingen.
Maar eindelijk was het dan zover. Eerst sloegen de mensen van de
werf de blokken eronderuit. Daarop gleed de Antwerpen V het
water in terwijl alle boten begonnen te fluiten."
Aldus Ingrid van Kleef, een van onze „speciale verslaggevers"
uit klas 5b van de Christelijke Nationale School in Nieuw Lekker-
land. Haar „meester", hoofdonderwijzer J. Huls, kwam op het idee
met de hele school naar de tewaterlating te gaan kijken. Zelf had
hij zoiets nog nooit gezien. Vóór augustus verleden jaar woonde
hij in de buurt van Zwolle en daar doen ze niet aan scheepsbouw
De heer Huls vond het een indrukwekkend gebeuren. „Ik heb
speciaal gelet op de gezichten van de mensen op de werf. Op
vallend was de spanning die zichtbaar brak, toen het schip goed
te water gleed. Bij de mensen was een gevoel van trots te merken,
dat ze aan zo'n produkt hebben meegewerkt".
In zijn klas is er nog over nagepraat. Toen heeft de heer
Huls zelfs een lesje gekregen van zijn leerlingen I Want de jongens
1
in de klas wisten natuurlijk veel meer van sleepzuigers af dan hun
kersverse meester
Op het bord stond een kleurige krijttekening van het schip op de
helling. Speciaal voor ons Zeskant maakten enkele jongens een
tekening. Veel enthousiasme voor hetgeen ze hadden meegemaakt
toonden ook de twee „juffies". Hoewel zij al langer in Nieuw Lek-
kerland voor de klas staan, was het ook voor hen de eerste keer,
dat ze een schip te water zagen gaan.
Wat ze er van vonden „Leuker dan rekenen I" is het spontane
antwoord van mejuffrouw Goudkade. Haar belangstelling kende
geen grenzen en zij moest en zou ónder het schip kruipen om
zelf eens te ontdekken, hoe zo'n gevaarte op de klink bleef vast
zitten
Mejuffrouw Van Vliet, die de jongsten onder haar hoede heeft,
vond het ook erg leuk. Uit haar klas kwam de vraag: „Duwen de
mensen op het platform de boot in het water?„Ineens ging
het schip glijden", zei ze ons, „en dat is het boeiendste na al dat
wachten".
Inderdaad, genodigden en toeschouwers, groot en klein, moesten
wel wat geduld opbrengen. Het tij liep langer uit dan gedacht was
en dus moest het tijdstip van te water gaan worden verschoven.
3
Het wachten op het grote moment komt tot uiting in de opstelletjes,
die in de klas van „juffie" Goudkade zijn gemaakt.
Wij kunnen natuurlijk niet alle verhaaltjes van de 8- en 9-jarigen
publiceren en doen daarom een greep uit het jeugdige proza,
Adri Stam schreef:
„Er is gisteren een boot afgelopen en die boot heten de Antwerpen
5 en die zou naar België gaan, maar wij moesten wel een hele
tijd wachten, omdat het water niet stil lag. Eindelijk lag het water
stil en toen kon de boot weg, maar eerst moesten de planken eron
der uit gehaalt worden, en dat was een heel zwaar werk want dat
kon je zo maar niet met een hamer doen. Maar dat deden zij met
een soort machine en dat waren twee dikke planken met een ijzer
hamer er tussen maar eindelijk waren alle planken er tussen uit
en toen ging de boot weg met een grote vaart en toen lag hij te
water maar hij nam een scherpe bocht 't was een heel lang schip
dus dan moest hij een hele scherpe bocht nemen maar wij konden
het allemaal toch goed zien."
Gert Korevaar zag het zó:
„We gingen om tien over tien weg naar de werf daar lag een
G253
