Zondag
nieuwe positie wordt ingenomen. Dan nemen mannen met kop
telefoons en microfoons hun plaatsen in bij de bedieningslesse
naars bij de vier poten. Commando's klinken. De poten gaan zak
ken. Luide klappen begeleidden het uit- en inkomen van de gren
dels. Het op en neer bewegen van de poten of zo U wilt:
draagpalen geschiedt hydraulisch met behulp van het IHC
Holland enkelringvijzelsysteem. Dit werkt ongeveer als volgt: leg
Uw linkerhand op de rand van de tafel. Klem rechtop tussen
duim en wijsvinger een potlood. Met duim en wijsvinger van Uw
rechterhand pakt U nu het potlood een paar centimeter hoger
beet. Duim/wijsvinger van linkerhand los; potlood omlaag duwen
tot handen elkaar raken; duim/ wijsvinger linkerhand potlood
vastklemmen; duim/wijsvinger rechterhand iets los en hand om
hoog bewegen; weer vast; ondervingers los; potlood omlaag;
enz. enz.
Voor een goede "greep" hebben de draagpalen van een hefeiland
"tanden", waarin de grendels vastgrijpen.
Op de Teredo ontstaat bij één der poten wat consternatie. Een
foute wijze van vergrendelen heeft tot gevolg, dat een "tand"
krom buigt. Stoppen. Na veel praten besluit men de kromme tand
gedeeltelijk af te branden. Dan kan de poot tenminste verder zak
ken. Een nieuwe tand wordt er later wel aangelast. Aldus ge
schiedt.
Als de poten de bodem raken, wordt nog eens bekeken of het
eiland op de goede plaats staat. Er heerst een duidelijk voelbare
spanning. Op de "brug" houdt men voortdurend de rode en groe
ne lampen in de gaten, die aangeven of de boven- en ondergren
dels van elke poot "in" of "uit" zijn. Twee inclinometers vertel
len of het eiland recht staat. Zo niet, dan krijgen twee poten de
opdracht het eiland wat op te heffen. Tijdens het opvijzelen houdt
men de ankerdraden zo strak mogelijk. De vier ankers zijn be
langrijk om het eiland in toom te houden, zeker als het nog niet
boven water is. Onophoudelijk schallen de opdrachten aan één
of meer bedieningsmannen bij de poten. Tand voor tand klimt de
Teredo omhoog. Tot het ponton ongeveer iy2 meter boven het
wateroppervlak staat. Er is intussen een stevige bries opgestoken.
De mannen bij de bedieningslessenaars zijn daarom blij als na
ruim een uur het werk geklaard is.
Door het oponthoud ten gevolge van de "scheve tand" is er niet
veel zin bij de bemanning om nog met boren te beginnen. Het is
al ver in de middag en morgen is het een vrije dag. Men gelooft
het wel voor deze week!
's Avonds beklimmen wij in de Fiat de Etna. Via de heer Bazuin
hebben ook wij een uitnodiging om te komen eten. Bij kennissen.
Het leven op Sicilië is nogal gecompliceerd en aan tradities ge
bonden. Niet alleen buitenstaanders en Italianen-van-het-vaste-
land zijn op Sicilië buitenstaanders, maar ook Sicilianen, die enige
tijd buiten het eiland hebben geleefd. Een gevolg hiervan is dat
al deze "buitenstaanders" een basis van onderling contact heb
ben. En uit zulke contacten groeit bijvoorbeeld een uitnodiging om
te komen eten.
Wij rijden door Catania, van oorsprong een oeroude stad (8e
eeuw voor Christus). De uitbarsting in 1669 van de Etna, de grote
aardbeving van 1693 en de 2de Wereldoorlog richtten aanzienlijke
verwoestingen aan. De herbouw geschiedde met behulp van lava
steen. Dat maakt dat de stad een grauwe indruk geeft. Op straten
en trottoirs ligt veel papier en vuil. Vooral 's avonds geeft dat
alles geen aantrekkelijke indruk. Door donkere, verlaten lijkende
dorpen klimmen wij zo'n 800 meter omhoog. Weer valt het ons op,
dat ook in de kleinste gehuchten de meeste straten en straatjes
éénrichtingverkeer hebben. Waar men dan op topsnelheden door
heen stuift! Jammer genoeg zien wij die avond de Etna niet. Euro
pa's hoogste vulkaan hult zich achter wolken. En laat niets zien
van de rode gloed van haar kraters.
Net als andere dagen zijn wij vroeg uit de veren. Op weg naar
de baai van Augusta zien wij langs de kant van de weg groepjes
mannen en jongens staan. Sommigen turen door kijkers de weg af.
Ze wachten op een paardenrace. Die wordt nogal eens op
zondagmorgen gehouden. Zomaar, op de verkeersweg. Voor de
automobilisten zit er dan niets anders op, dan bij het naderen van de
stoet, die de volle breedte van de weg benut, de berm in te dui
ken. Tot het geweld voorbij is! Wij boffen; de race is nog niet
begonnen. Wij passeren zelfs de startplaats zonder moeite.
In de baai heerst rust. Een aantal tankers blijkt te zijn vertrokken.
De emmermolens werken niet. Op de Aretusa zijn wat moeilijk
heden met doorgebrande gelijkrichtcellen. Dat moet gefikst wor
den. De bemanning gebruikt de tijd om de molen eens flink
schoon te spuiten. Na de lunch is iedereen vrij. Er heerst een
opgewekte stemming onder de mannen, wanneer wij naar de wal
varen. De gesprekken zijn fel en vurig. Ze gaan over auto's.
Over pk's, cilinders, carburateurs!
Wij duiken op deze laatste middag van ons verblijf nog eens de
geschiedenis in. Vlak in de buurt liggen nl. de restanten van Me
gara Hyblaea. Een Griekse stad uit de achtste eeuw voor Christus.
Een aardbeving verwoestte de nederzetting. Bij stukjes en beetjes
is men in de zomermaanden bezig de restanten te ontgraven. Een
gedeelte is al blootgelegd. Tussen de fundamenten van de stenen
huizen lopen kaarsrechte straten. Hier en daar vindt je overblijf
selen van een eenvoudige mozaïek vloer. Zevenentwintighonderd
jaar geleden liepen hier mensen. Een boeiende gedachte. Kijk nu
om je heen en je ziet rokende schoorstenen en in de baai
grote tankers en baggermolens.
Wat verderop, buiten de stadswal van eertijds, is de begraaf
plaats. Tussen de bomen staan stenen doodskisten. Grote, maar
ook kleine. Voor de geleerden is dit een interessant aspect; ze
kunnen er de mate van kindersterfte uit afleiden.
Wij blijven die middag nog even in de sfeer van verleden en he
den. Eerst bekijken wij de op de heuvel liggende resten van de
burcht Euryalos. Het is een der best bewaard gebleven fortresten
uit de Griekse tijd 400 voor Chr.). Een geweldige steenmassa,
die nog niet eens helemaal onderzocht is. In het zandsteen van de
heuvel zijn gangen uitgehouwen, waar men in tijden van strijd
zelfs met ruiters te paard doorheen kon! Enige tijd later opnieuw
het heden. Wonderlijke, exclusieve en vaak heel originele vakan
tie- en weekendhuizen bekijken wij in de badplaats Fontana
Biancho, ten zuiden van Syracuse. Je hoeft er niet eens ver voor
te rijden om op Sicilië eeuwen te overbruggen.
Maandag
Een laatste groet aan de IHC-produkten in de baai van Augusta.
Handen schudden met de mannen die er op en er mee werken.
Op het vliegveld koestert iedereen zich in de zon. De Etna heeft
zich echter weer in een wolkenkleed gehuld. Vanuit de DC-9 zien
wij naderhand toch de besneewde top. Uit de kraters kringelt
rook. Een afscheidsgroet van Sicilië. Een paar uur later zijn wij
terug in Holland. Op Schiphol motregent het
52
