DE LOZE GUSTO VISSERTJES
Met bar en boos weer verzameld in Hellevoetsluis om 7.30 uur.
Vertrokken om 7.50 uur zonder enkele mensen, die zich wel had
den opgegeven, doch niet verschenen.
Wel nog een opstapper in Stellendam, een in het buitenland wo
nende tekenaar, die van het oponthoud in de Haringvlietsluizen
gebruik maakte om aan boord te komen. Hij kleunde wel de kof
fie mis, die we in Hellevoetsluis kregen bij het aan boord komen.
Eenmaal geschut in de sluizen was het tijdstip van "pilletjes" in
nemen voorbij, want er stond, wat men noemt, een stevige bries.
Die zorgde er wel voor dat de regen ophield met ons in het ver
blijf te houden.
Na circa een uur varen waren er toch enkelen die het verblijf uit
moesten in verband met de iets eerder gepresenteerde snert, die
zich niet rustig wilde houden bij een toch wel stevige deining. Na
de vermaning dat een ware dierenvriend niet voedert, waar deze
mensen zich overigens niets van aantrokken, kwam het sein: hen
gels klaarmaken. Dit was tamelijk snel gebeurd en er werd inge
gooid, door echte keien met forse zwaai, door anderen aarze-
lend met enkele haken in jaskragen, enz. Na onder groot gejuich
de eerste makreel, gevangen door de heer Brinksma, binnen te
halen met behulp van een net (met gat waardoor makreel ge-
1 woon aan de lijn hing), kwam het commando: "inhalen, we gaan
verder".
I Na een half uur verder te zijn gegaan, opnieuw inleggen met als
gevolg enkele makrelen aan diverse haken.
Weer verder en hier gebeurde iets wat menigeen niet voor mo
gelijk zal houden en als visserslatijn zal betitelen, zes makrelen
aan één lijn, opnieuw inleggen, vier stuks enz.; dit duurde vijf
minuten en alles was over, behalve de zeeziekte, want die kreeg
nieuwe impulsen door het schoonmaken der makrelen met welke
taak de heer Van der Lugt zich vrijwillig belastte, en hoe!
Onze chef, de heer Sjouke had een kruik slingerolie uitgeloofd
voor de grootste vis en een kruik voor de hengelaar met de
meeste vis. Gezien deze doldrieste premie was hij een zeer ge
lukkig man toen wij in deze school makreel terechtkwamen.
Niemand kon bijhouden wat hij had gevangen, want alle vis lag
aan dek te klapperen en te spartelen. De beesten wisten helaas
zelf niet meer aan welke hengel ze hadden gehangen.
En zelfs nu zijn we er nog niet achter, want als je aan een van
de deelnemers vraagt: "Hoe groot waren die makrelen?" dan gaat
hij ogenblikkelijk met beide armen wijd staan. Maar ach, er was
er niet een die de kruiken miste, want drank was er voldoende
en na het nuttigen van een stevige maaltijd - die bereid was
terwijl wij in de mond van het Haringvliet nogmaals probeerden
wat vis te vangen, wat niet lukte - voeren wij naar Hellevoetsluis,
waar wij om half zes afmeerden. Terugblikkend op deze dag
spreek ik, volgens mij wel namens alle deelnemers, hartelijk
dank uit aan de organisator, animator en finangator van deze
dag. Ik hoop nog meer van deze dagen mee te maken, om mijn
chef en collega's eens anders dan anders te zien.
Een zeevisser
171
