Koffie kraken
De maat ging koffie zetten. De journaliste die aan boord was,
werd nieuwsgierig, want tijdens het koffiezetten kwamen merk
waardige geluiden uit de kleine kombuis.
Ze opende de deur van de kombuis en bleef verbijsterd staan
kijken. De maat was bezig met een hamer de koffiebonen stuk
te slaan. ,,Ze hebben de verkeerde pakken koffie meegegeven.
In plaats van gemalen koffie kregen wij pakken met bonen en
wij hebben geen maaimachine. Nog een paar bonen een mep
geven en dan krijgen jullie een lekkere bak. Trouwens koffie
kraken is beter dan malen", legde hij uit.
De mist was nu bijna opgetrokken, maar de fotografen keken
nog bedenkelijk.
Daar komt ie
Daar komt de Pelikaan zei de schipper. Hij had de beste ogen,
want niemand zag het boorschip, totdat een vage schaduw met
een hoge toren uit de mistflarden opdook.
Alle fotografen maakten snel hun apparatuur schietklaar, maar
legden toen hun camera's weer neer. Er hing nog steeds een
blauw-achtige damp.
Dan maar net zo lang meevaren tot de situatie zodanig is, dat er
behoorlijke plaatjes geschoten kunnen worden.
Pas ver voorbij Maassluis konden de eerste foto's genomen wor
den. De sleepboot scheerde als een nerveuze jachthond om de
Pélican. Op verzoek van de fotografen werd aan de kapitein van
de Pélican via de radio gevraagd of de sleepboot, die het boor
schip trok, zijn tros mocht losgooien. Tien minuten na het ver
zoek vond ook de loods het wel verantwoord om de tros los te
gooien. De Pélican ging op eigen kracht verder. Vele opvarenden
aan boord van de Pélican volgden met belangstelling de ver
richtingen van de sleepboot met de fotografen.
,,Nu schuin wegvaren. Sneller. Dichterbij. Vlak voor de boeg."
Op een gegeven moment zat de sleepboot zo vlak voor de
Pélican, dat men op de brug de sleepboot niet meer zag. Toen
dit te lang duurde gaf de kapitein een paar stoten op de fluit.
Onmiddellijk liet de sleepboot het boorschip toen passeren.
Een blinde passagier
Bij de Hoek kwam de sleepboot weer langszij het boorsch:p.
Van de Pélican af werd geroepen of er een Franse heer bij ons
gezelschap was. Ondertussen sprong er iemand van het boor
schip op de sleepboot. Het was een journalist, die door allerlei
misverstanden èn ook een beetje door eigen nonchalance
's morgens aan boord van de Pélican was meegegaan.
Hij had zich alleen niet gerealiseerd, dat hij pas 's avonds laat
weer van het boorschip af kon. Het was voor hem een reuze
opluchting, toen hij zich bij zijn collega's op de sleepboot kon
voegen.
Luchtfotograaf
Er was ook een luchtfotograaf besteld. Ook hij was door de
mist later opgestegen. Maar toen hij boven het Westland vloog,
zag hij toch de Pélican al. De piloot dook meteen met zijn twee
persoons vliegtuigje naar beneden. Op 50 m boven het zeeop
pervlak schoot hij in de richting van het boorschip. Plotseling
zat hij weer in de mistbanken. „Maak je geen zorgen", zei hij
tegen de fotograaf. ,,lk zit precies op koers, op 50 m hoogte,
we kunnen hem niet missen". „Omhoog met die kist", brulde de
fotograaf verschrikt, die schuit heeft een toren van 62 meter!"
De mensen aan boord van het boorschip zijn wel even geschrok
ken van het vliegtuigje, dat vlak voor hen uit de mist opdoemde
en dat met brullende motoren omhoog steigerde.
Ondanks al deze mistige verwikkelingen heeft de Pélican een
geslaagde proeftocht gemaakt. Zij ligt nu in dok voor inspectie.
Wij hopen haar gauw helemaal pico-bello te kunnen afleveren
om op de Noordzee met het boren te kunnen beginnen.
Foto 3. Dit is het resultaat van het werk van de luchtfotograaf.
Foto 4. Uw redacteur stond op de pieren van Hoek van Hol
land. Hij zag het boorschip zó voorbij varen.
