uur stond ik in de "Operations Room" van BEA Helicopters op
de verlaten punt van het Main Island. Over een uurtje zou de
"chopper" komen. Maar die kwam niet! Wel twee particuliere
vliegtuigjes. Die, waarin ik nu zit en een straaltoestel met ken
nelijk deftiger mensen. Het was de heer PIé van Totalmar uit
Aberdeen met wat mensen en een Mrs. Doy, de Public Relations
Officer van Total in Engeland met haar hoogste (Franse Total)
baas in Engeland. Het gezelschap bestond verder uit bankmen
sen, waaronder enkelen van de IHC-relatie Ivory Sime. Heb mij
aan haar voorgesteld en zij liet mij de hand drukken van alle he
ren. Goed, toen onder gezellige kout samen een IV2 uur ge
wacht, want het toestel was kapot en er zou ergens vandaan
een ander komen. We werden toen met z'n "dertienen" in een
busje geladen naar een fraai oud Engels hotel nabij het vlieg
veld. Daar geluncht (met tartare voor mij; dit bleek vis, rooie
schol met een sausje te zijn). Het Franse opperhoofd tracteerde
nog op flessen 1962 Bordeaux.
Achter het hotel was een soort openlucht museum met toestan
den uit stenen en ijzeren tijdperk. Echt interessant. Om twee
uur dertig in de bus. De chopper kwam luid ratelend aan-
zwaaien.
Ondertussen had PIé mij aangeboden hem 's avonds terug te
vergezellen in z'n kleine vliegtuig.
Graag aangenomen. M'n taxichauffeur was er nog en ik heb
hem gevraagd m'n spullen uit het hotel te halen en te betalen
met geld uit m'n portefeuille die nog in het hotel lag.
Toen we weer bij het vliegveld aankwamen, was m'n tas met
spullen er ook. Gauw bij BEA afgegeven en hollen naar de
chopper. Het was een hele grote, waar zo'n 25 man in zouden
kunnen. Wij waren nu met veertien man.
LERWICK, hoofdplaats van de Shetlands.
Op de voorgrond de haven, daarachter het stadhuis
Gelukkig. Ik vroeg de captain nadrukkelijk om even om het
schip heen te cirkelen, maar na ruim een uur wentelwieken
bleef het bij een flauwe bocht, voor de helft nog tegen de zon in.
Ik kon maar drie dia's schieten. Hoop er het beste van, maar
mijn vertrouwen is niet groot. Pech zette aan boord door. Het
schip boorde niet! Ze zeiden, omdat er 's morgens te veel wind
en golven waren. Ik geloof dat niet zo erg; toen wij er waren
was het redelijk rustig en de dynamic positioning werkte prima.
Het schip bleef, zonder ankers, als een rots op haar plek liggen.
Alleen "dans Ie trou" klotsten enorme golfpledders, die er dui
delijk het werk verhinderden. Wel werd de duikerklok neergela
ten, maar niemand kon of mocht er bij. Na een klein uurtje aan
boord een glas champagne gedronken. De heer Brun nam aan
boord de honneurs waar als zijnde hoofd van de drilling operat
ions. Ik moest bij de excursiegroep blijven omdat er zwaar ma
teriaal gehesen werd en het erg gevaarlijk was om zo maar rond
te lopen. Naderhand heb ik me vrij gemaakt, maar veel viel er
niet te fotograferen, helaas. Het zal omtrent vijf uur geweest zijn,
toen we weer vertrokken, zes uur terug op vliegveld. Vlug om
gekleed.
Maar goed ook, want het wordt smoorheet in het nu (half acht)
zonder zicht vliegende toestelletje. Ik heb de blower boven mijn
hoofd aangezet.
Ik stop nu met schrijven tot in mijn DEE Motel in Aberdeen.
Naderhand ben ik er achter gekomen, dat de booroperaties van
de Pélican onderbroken worden als het schip meer dan twee
meter uit zijn koers raakt. Dat moet kennelijk allemaal nog wen
nen, want die afwijking kan zonder enig gevaar aanzienlijk gro-
Door het boorgat sloegen steeds flinke pledders water.
De schilder had het er maar moeilijk mee!
Hier is men bezig met het zware hijswerk, waardoor
we niet vrij mochten rondlopen
140
