MB: Nee, dat heb ik vroeger geleerd. Dat is er met de paplepel ingegoten. Mijn ouders woonden op een kleine tinonderneming op Bangka. Daar was ik het enige Hollandse jongetje en ik had alleen maar Chinese speelkameraadjes. Toen in 1966 was ik dus voor het eerst echt in China. Dat was voor de aflevering van de Chun Toong. Dat was een 4000 m3 sleepzuiger, die bij Gusto gebouwd was. In de referentielijst van Smit Bolnes staat, dat-ie Golden Seahorse heet. De Chinezen vinden dat reuze vermakelijk, want Chun Toong betekent Bagger Erdoor. Lang niet zo romantisch dus. De aflevering, die ik samen met Van Keulen regelde, verliep vlot. We zouden er aanvankelijk vier maanden zijn, maar dat werden er tenslotte drie. In die drie maanden hadden we niet veel te doen. Bij aankomst hebben we de zuiger direct beproefd, hij is in dok geweest, daarna zijn we nog vijf dagen aan boord ge weest om het Chinese personeel in te werken. Dat was het. Ten minste, ze hebben ons in die drie maanden nog driemaal geroe pen. Alle drie keren was het een storing die zij niet konden vin den. Wij dachten dat de Chinezen met het apparaat zouden gaan zuigen en Van Keulen zei toen nog: "Nou Mees, we kunnen on ze lol op hoor. Wanneer we weer aan boord komen dan zijn de pijpen verkreukeld, draden kapot, elektro-motoren verbrand en zo Maar dat was helemaal niet zo! Ze hebben de zuiger verhaald en op een andere plaats alles uit elkaar gehaald. Tot en Voor een deel was dat wel zo, maar later bleek het vooral een interne politieke ruzie te zijn. Wij hebben een zelfde soort neus en een zelfde soort haarkleur als de Amerikanen. Maar onze begeleiders zeiden, dat we niet ongerust hoefden te zijn. "Dat is niet tegen jullie, echt niet". Maar leuk vonden we het niet. Vr: Hoe verliep verder dat contact met de Ambassade in Den Haag? dH: Het ging dus eerst om een sleepzuiger van 4500 m3. Aller eerst werd daarvoor de president van IHC Holland uitgenodigd. Ik ben samen met de heer H. Smulders naar de Ambassade ge gaan. Daar heeft hij verklaard, dat mijn autoriteit hoog genoeg was om deze zaak te behandelen. Daarom stellen zij het ook hoog op prijs, dat volgende maand de heer D. Smit een bezoek aan Peking zal brengen. Wij hebben, na dit gesprek, twee aanbiedingen gedaan. Half ok tober '72 is toen Mees Boer naar Peking gegaan om alles toe te lichten. Hij was onze man voor dat gebied, had er ervaring; lo gisch dat hij zou gaan. Vr: Hoe ging dat, Mees? MB: Ik kreeg dus een uitnodiging. Het is namelijk zo, dat als je en wonderlijke gebouwen Fraaie paviljoens Mees Boer en Jaap van Keulen met de bedrading van de elektro-motoren toe. Een van de drie genoemde storingen was een verkeerde aansluiting op een lier motor. Die had het tot toen toe evenwel goed gedaan. We von den dat er na de hermontage één draad verkeerd zat. De Chinezen zeiden zelf, dat ze alles hadden gecontroleerd. Dit was een foutje van hun. Daar werd niet verder over gesproken. Van Keulen had opdracht de krukas te klokken. Dat hoefde niet meer, dat hadden zij al gedaan. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, alles was in orde bevonden. In zeven dagen is de Chun Toong overgenomen! Vr: Wanneer bent u voor het eerst met de Chinezen in contact gekomen, meneer Den Hartog? Den Hartog: Pas in september vorig jaar. Wij werden toen door de Chinese Ambassade in Den Haag uitgenodigd over het pro ject van de vier 4500 m3 sleepzuigers te komen praten. Dat was ons eerste contact sinds 1966. Toen hebben we trouwens ook nog een stuk of zeven IHC Beavers geleverd. Daarna kwam de Culturele Revolutie op gang en zijn de relaties gestopt. MB: Toen we er waren was die Revolutie al volop aan de gang. Dat was maar wat beangstigend. Al die joelende en schreeu wende massa's. Wij dachten, dat het tegen de Amerikanen ging. naar China wilt, dan moet je door China uitgenodigd worden. De Air France vloog me er heen. In Peking stonden er twee mensen van de China National Machinery Import and Export Corporation op me te wachten. De ene was meneer Woe, waarmee we alle onderhandelingen gevoerd hebben en de andere was Mevrouw Wang. Die kende ik nog van 1966. In de auto naar het hotel vroeg ik hoe het met mijn vrienden was, vooral met meneer Lee, Lange Lee. Die, zo zeiden ze, zult u morgen ontmoeten. Hij maakt deel uit van de beoordelingscommissie. De volgende morgen op het kan toor van de Corporation, daar stond meneer Lee. Dat was met- een ouwe jongens! Hij gaf me twee handen. Erg leuk. Er werden wat herinneringen uitgewisseld. Toen gingen we aan het werk. Het bestek moest in zijn geheel besproken worden. De beoorde lingscommissie is een commissie van de uiteindelijke gebruikers. Die moeten hun oké geven op het technische ding, dat besteld wordt. Ze bemoeien zich in het algemeen niet erg met de prij zen. Ruim een maand ben ik daar aan het spreken geweest over de techniek en over het contract en de betalingsvoorwaarden. dH: Er lag dus in Peking een aanbieding, een bestek en een plan. Mees heeft dat in die maand doorgesproken. Alles, maar dan ook alles is in die periode doorgesproken. Per telegram was 120

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Zeskant | 1973 | | pagina 4